Μιλούν στον «Ριζοσπάστη» οι υποψήφιοι δήμαρχοι με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» σε Αιγάλεω, Περιστέρι και Ιλιον

Μπροστά στις εκλογές του Μάη, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τρεις νέους σε ηλικία υποψήφιους της «Λαϊκής Συσπείρωσης» σε δήμους της Αττικής: Την Βιβή Δάγκα, υποψήφια δήμαρχο Αιγάλεω, τον Γιώργο Σιδέρη, υποψήφιο δήμαρχο Περιστερίου, και τον Νίκο Σταματόπουλο, υποψήφιο δήμαρχο Ιλίου. Στο επίκεντρο της συζήτησης βρέθηκαν οι συνέπειες που έχει για τη ζωή και τα δικαιώματα της νέας γενιάς η αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, της κυβέρνησης, των περιφερειακών και δημοτικών αρχών, όπως και η ανάγκη να αποτελέσει κριτήριο ψήφου για να βγει πιο ισχυρό το ΚΚΕ από τις τρεις κάλπες, με τις ψήφους και της νεολαίας.

-- Οι συνδυασμοί των άλλων κομμάτων, ρίχνοντας βάρος στην ψήφο της νεολαίας, προσπαθούν μεταξύ άλλων να παρουσιάσουν τους νέους σε ηλικία υποψηφίους τους ως φορείς «φρέσκων» ιδεών κ.λπ. Εσείς, ως νέοι υποψήφιοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης», τι λέτε στη νεολαία για την ψήφο στις δημοτικές εκλογές;

Βιβή Δάγκα: Από μόνη της η ηλικία δεν είναι κριτήριο για το ποια πολιτική υπηρετεί ο κάθε υποψήφιος. Ως «νέο» μάς παρουσίασαν τον σημερινό πρωθυπουργό, τον Τσίπρα, αλλά και άλλους εκπροσώπους του πιο σάπιου, του πιο παλιού και βάρβαρου συστήματος, που θυσιάζει και τα δικαιώματα της νεολαίας για τα κέρδη των λίγων. Για να δούμε, πόσο «φρέσκια» ιδέα είναι να λειτουργούν οι δήμοι ως αντιλαϊκοί μηχανισμοί με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και όλων των κυβερνήσεων; Πόσο «φρέσκο» είναι η νεολαία να «τσακίζεται» από τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, να βρίσκει «κόφτες» διαρκώς στα δικαιώματά της, όπως στον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό, που αναγκάζεται να χρυσοπληρώσει; Αλλά και νέα ζευγάρια, που το δικαίωμά τους π.χ. να πηγαίνουν τα παιδιά τους στην Προσχολική Αγωγή αντιμετωπίζεται με τη λογική του κόστους από το κράτος, κυβέρνηση, Περιφέρεια και δήμους;

Για να βγει στο προσκήνιο ό,τι πιο αληθινά «νέο» υπάρχει, για να δυναμώσει η πάλη για τα σύγχρονα δικαιώματα και ανάγκες της νεολαίας, το ζήτημα μπροστά στις εκλογές είναι να ισχυροποιηθούν τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει το ΚΚΕ και το ευρωψηφοδέλτιο του Κόμματος. Να δυναμώσει δηλαδή η διεκδίκηση για τη ζωή και το μέλλον που αξίζει και μπορεί να έχει η νεολαία.

Νίκος Σταματόπουλος: Κι επειδή ακριβώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι, είτε μιλάμε για μαθητές είτε για φοιτητές είτε για εργαζόμενους κ.τ.λ., οφείλονται στην πολιτική που εφαρμόζεται από την ΕΕ και την κυβέρνηση, και εξειδικεύεται από τους δήμους και τις Περιφέρειες, το θέμα είναι τι στάση κρατάει μια δημοτική αρχή απέναντι σε αυτήν την πολιτική. Και η στάση που κρατάει η «Λαϊκή Συσπείρωση», είτε διοικεί δήμους είτε ως αντιπολίτευση, είναι στάση αντιπαράθεσης με την πολιτική που χτυπάει τα δικαιώματα της νεολαίας, στάση διεκδίκησης και στήριξης των αιτημάτων που έχουν οι μαθητές, οι φοιτητές, οι νέοι εργαζόμενοι κ.λπ. Ολους τους άλλους τους βρίσκουν απέναντί τους, ουσιαστικά και πρακτικά.

Γιώργος Σιδέρης: Πράγματι, η ψήφος που θα πέσει στη «Λαϊκή Συσπείρωση», στο ΚΚΕ, στις εκλογές που έρχονται, θα επιστρέψει στη νεολαία με τη μορφή αγώνα, για να εμποδίσουμε αλλά και για να κερδίσουμε. Στους μαθητές αυτή η ψήφος θα επιστρέψει με τη μορφή ενός πιο δυναμικού αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο για το Λύκειο, ενάντια στα κτιριακά προβλήματα που έχουμε σε κάθε δήμο κ.λπ. Στους σπουδαστές θα γυρίσει πίσω με τον αγώνα ενάντια στην ανεργία, στον ανορθολογισμό, στη διαστρέβλωση της Ιστορίας. Στους νέους που βρίσκονται στην κατάρτιση θα γυρίσει πίσω με στήριξη του αγώνα κόντρα στην υποχρηματοδότηση, για τα αναλώσιμα που διεκδικούν, το εργασιακό τους μέλλον κ.λπ. Αντίστοιχα για τους νέους εργαζόμενους αυτή η ψήφος θα γυρίσει πίσω στον αγώνα τους ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα, συνολικά για μια καλύτερη ζωή.

-- Πρέπει η καθημερινότητα των νέων να είναι κριτήριο απέναντι στην κάλπη;

Ν. Σ.: Ας δούμε πώς περιγράφεται η καθημερινότητα των νέων, ποια είναι τα ζητήματα που την καθορίζουν: Τα οξυμένα προβλήματα και οι ελλείψεις σε υποδομές στην Εκπαίδευση, οι ελλείψεις στα σχολεία, το «βάλε βαθιά το χέρι στην τσέπη» αν θες να αθληθείς, να έχεις πρόσβαση στον Πολιτισμό, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου και ελεύθερων χώρων, η εργασιακή ζούγκλα που αντιμετωπίζουν στους χώρους δουλειάς, η εργασιακή ανασφάλεια, το φάσμα της ανεργίας.

Ολα αυτά είναι που συνθέτουν τη λεγόμενη καθημερινότητα. Είναι προφανές ότι όλα αυτά θα πρέπει να είναι κριτήριο των νέων μπροστά στην κάλπη του Μάη. Γιατί για τη διαμόρφωση αυτής της βασανιστικής καθημερινότητας για τους νέους, συνεργάζονται αρμονικά όλοι οι κρίκοι υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής.

Από τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που γίνονται κυβερνητική πολιτική απ' όλες τις κυβερνήσεις, μέχρι την εξειδίκευσή της σε κάθε Περιφέρεια και δήμο από τις δημοτικές και περιφερειακές διοικήσεις. Η καθημερινότητα της νεολαίας καθορίζεται από μικρές και μεγάλες πολιτικές αποφάσεις που στο ζύγι δεν βάζουν τα συμφέροντα των νέων, την κάλυψη των αναγκών τους, αλλά τα συμφέροντα και τα κέρδη επιχειρηματικών ομίλων. Αρα κριτήριο είναι η καθημερινότητα, οι αιτίες της και οι όροι για να αλλάξει. Με ένα δυνατό κι ελπιδοφόρο ΝΑΙ στο ΚΚΕ.

-- Το ζήτημα της ανεργίας και της εργασίας απασχολεί ιδιαίτερα τη νεολαία. Δεν πρέπει κριτήριο να αποτελεί ποιες δημοτικές αρχές θα στηρίξουν την προσπάθεια οικονομικής ανάκαμψης, για να δημιουργηθούν περισσότερες ευκαιρίες στους νέους;

Γ. Σ.: Κοιτάζοντας τα προγράμματα όλων των άλλων υποψηφίων, όπως βεβαίως και των κομμάτων που τους υποστηρίζουν, θα δούμε μεγαλόπνοες διακηρύξεις για τη στήριξη της ανάκαμψης της οικονομίας. Σε όλες τις περιπτώσεις αναφέρονται σε σχέδια που περιλαμβάνουν στόχους κερδοφορίας για μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι στόχοι αυτοί δεν συμβαδίζουν πουθενά με την ανάγκη των νέων για σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Γι' αυτό μιλάνε για «ευκαιρίες».

Στην πραγματικότητα, τα σχέδια αυτά αξιοποιούν όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο των προηγούμενων χρόνων, που έχει ιδιαίτερα στο στόχαστρο τους νέους για το ξεζούμισμά τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι «λευκές νύχτες», οι «ειδικές οικονομικές ζώνες», η καταστρατήγηση ωραρίων, η κατάργηση της Κυριακής αργίας κ.λπ., που προωθούνται με τη στήριξη και των δημοτικών και περιφερειακών αρχών.

Ταυτόχρονα, οι δήμοι πρωτοστατούν στο χτύπημα των εργασιακών σχέσεων, στη γενίκευση της ελαστικής απασχόλησης. Για παράδειγμα, τα 8μηνα των δήμων, στα οποία χιλιάδες νέοι προστρέχουν με την ελπίδα ότι θα αντιμετωπίσουν την ανεργία, αξιοποιούνται και προς αυτήν την κατεύθυνση.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα συμβαίνουν στο δήμο Περιστερίου: Ακολουθώντας τις Οδηγίες της ΕΕ και της τρόικας για μηδαμινές προσλήψεις, και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ «απαγορεύουν» τις προσλήψεις με σταθερές σχέσεις εργασίας στο Δημόσιο. Η διοίκηση Παχατουρίδη, σε έναν από τους μεγαλύτερους δήμους της Ελλάδας, στηρίζει φανατικά το αίσχος της μερικής απασχόλησης με πάνω από το 30% των δημοτικών υπαλλήλων να είναι με 8μηνες συμβάσεις, κοινωφελή εργασία, δηλαδή με εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, μισθούς πείνας και δουλειά που μέχρι να τη μάθεις έχεις απολυθεί για να έρθει ο επόμενος και να ανακυκλώσει την ανεργία.

-- Ποια είναι τα προβλήματα και αντίστοιχα οι διεκδικήσεις που προβάλλει και στηρίζει η «Λαϊκή Συσπείρωση» για τα νέα ζευγάρια;

Β. Δ.: Για μας σύγχρονη πόλη είναι μία πόλη όπου τα νέα ζευγάρια μπορούν να απολαμβάνουν μια ζωή όπως τους αξίζει, με βάση τις δυνατότητες που δίνει ο 21ος αιώνας. Γιατί για μας είναι ανάγκη και όχι πολυτέλεια να έχουν όλοι οι νέοι άνθρωποι καθολικά σταθερή εργασία, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Συντήρηση είναι να ζουν με «ευέλικτα» δικαιώματα και ιδιαίτερα οι νέες γυναίκες να στερούνται ακόμα και στοιχειώδη μέτρα προστασίας της μητρότητας, του γυναικείου οργανισμού.

Για παράδειγμα, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την «ουσιαστική ισότητα των φύλων», αλλά η κυβέρνηση καταψήφισε την πρόταση να παίρνουν όλες οι εργαζόμενες, ανεξάρτητα από το πόσα ένσημα έχουν συγκεντρώσει, το επίδομα της άδειας μητρότητας, την ειδική άδεια προστασίας της μητρότητας που δίνεται από τον ΟΑΕΔ. Καταψήφισε τις τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ για να δίνεται το επίδομα τοκετού σε όλες τις γυναίκες που γεννούν είτε σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό μαιευτήριο.

Σύγχρονο και νέο είναι, κατά τη γνώμη μας, να έχουν όλα τα παιδιά μια θέση στην Προσχολική Αγωγή και φροντίδα, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, με ανάπτυξη υποδομών, με δωρεάν σίτιση, γενναίες προσλήψεις παιδαγωγικού προσωπικού. Για να μπορεί και η οικογένεια να παίξει ουσιαστικά το ρόλο της θα πρέπει να είναι ευθύνη της ίδιας της κοινωνίας η αγωγή των παιδιών.

Συντήρηση όμως είναι, για παράδειγμα, στον δήμο του Αιγάλεω από 14 παιδικούς σταθμούς που υπήρχαν το 2014, σήμερα να υπάρχουν 9, να αποκλείονται 96 βρέφη και δεκάδες ακόμα νήπια μόνο για το 2019, ενώ η δίχρονη υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή ουσιαστικά θα υλοποιηθεί με κοντέινερ, χωρίς να εξασφαλίζονται οι προσλήψεις του αναγκαίου προσωπικού σε νηπιαγωγούς κ.λπ.

Σ' αυτές τις κατευθύνσεις έχει βάλει τη σφραγίδα του και ο δήμαρχος Αιγάλεω, Δ. Μπίρμπας, που είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος του ΣΥΡΙΖΑ στην ΚΕΔΕ, ακολουθώντας κατά γράμμα τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που μιλούν για «οικονομικά προσιτές υπηρεσίες φροντίδας των παιδιών», αντί για το σύγχρονο δικαίωμα στην Προσχολική Αγωγή.

-- Μιλώντας για τη Δυτική Αττική, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο Πάρκο «Αντ. Τρίτσης». Ποια είναι σήμερα η κατάσταση και τι διεκδικεί η «Λαϊκή Συσπείρωση»;

Ν. Σ.: Το Πάρκο «Αντ. Τρίτσης», ο μεγαλύτερος πνεύμονας της Δυτικής Αθήνας, παρουσιάζει και σήμερα εικόνα εγκατάλειψης, παρά τα μεγάλα λόγια και τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ πριν βγει κυβέρνηση ότι θα αλλάξει η κατάσταση. Και η αιτία βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν έχει δοθεί λύση στα δύο βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πάρκο:

Παραμένει ανεπαρκής η κρατική χρηματοδότηση (το πάρκο ανήκει στο κράτος και το διαχειρίζεται δημόσιος φορέας), παρακρατείται ένα 0,01% από τον προϋπολογισμό κάθε δήμου της Αττικής και προκύπτει ένα ποσό που δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες. Και δεύτερον, δεν έχει λυθεί το πρόβλημα της στελέχωσής του, αφού όλοι κι όλοι οι υπάλληλοι είναι μόλις τρεις! Οσα λόγια και να λέγονται, όσες διακηρύξεις κι αν ακούγονται, αν δεν δοθεί λύση σε αυτά τα δύο μεγάλα προβλήματα, η εικόνα του πάρκου θα συνεχίσει να είναι ίδια.

Εκτός από την περίοδο που η ΚΝΕ κάνει το Φεστιβάλ της, που με πολύ εθελοντική δουλειά το πάρκο ομορφαίνει, ζωντανεύει, γίνεται αξιοποιήσιμο από το λαό, τους νέους της περιοχής κι όχι μόνο.

Ο δήμος Ιλίου διεκδικεί το πάρκο να περάσει στην ευθύνη του, κάτι που ανοίγει μια πολύ επικίνδυνη πόρτα, γιατί ο δήμος δεν έχει ούτε τους πόρους ούτε το προσωπικό για να μπορέσει να το αναλάβει, με αποτέλεσμα πιθανότατα να οδηγηθεί σε αύξηση των εμπορικών χρήσεων και στη λογική της ανταποδοτικότητας προκειμένου να μπορέσει να το λειτουργήσει. Πρόσφατα επίσης δημοσιεύτηκε ο κανονισμός λειτουργίας του πάρκου, που κάνει εκτενείς αναφορές για εμπορικές χρήσεις και χρηματοδότηση μέσω χορηγιών, τα οποία ανοίγουν πόρτα για παραπέρα εμπορευματοποίηση, ανταποδοτική λειτουργία κ.λπ.

Επειδή ως ΚΚΕ συνολικά στην περιοχή, η «Λαϊκή Συσπείρωση» στο δήμο έχουμε κάνει μεγάλους αγώνες, χρόνια τώρα, για την αναβάθμιση του πάρκου και την εξασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα του για το λαό όλης της περιοχής, νομίζουμε ότι η λύση βρίσκεται στην πάλη για να δοθούν λύσεις σε αυτά τα προβλήματα, χρηματοδότησης, προσωπικού, μακριά από εμπορικές εκμεταλλεύσεις και επιχειρήσεις, ανοιχτό για όλο τον κόσμο της περιοχής.

-- Με βάση τα παραπάνω γιατί οι νέοι θα πρέπει να σταθούν με ενιαίο κριτήριο στις κάλπες του Μάη;

Β. Δ.: Αν θέλουν η ψήφος τους να στοχεύσει σωστά και αποτελεσματικά, τότε να αποδυναμώσουν την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική σε όλους τους κρίκους της. Να μην πατήσουν τις διάφορες μπανανόφλουδες που θα τους ρίξουν, είτε σπρώχνοντάς τους στην αποχή είτε καλώντας τους να ψηφίσουν με τα λεγόμενα «τοπικά κριτήρια», αλλιώς εδώ, αλλιώς εκεί. Αποτελεσματική στάση είναι αυτή που θα ενισχύσει τη λαϊκή αντιπολίτευση σε Ευρωκοινοβούλιο, Περιφέρειες και δήμους, στο Κοινοβούλιο, όποτε και αν αυτές γίνουν, με ενίσχυση του ΚΚΕ παντού. Οσο πιο μαζικά και ενιαία γίνει αυτή η επιλογή τόσο μεγαλύτερη η δυναμική που θα αποκτήσει για την επόμενη μέρα παντού, για να τους βάλουμε περισσότερα εμπόδια, να κερδίσουμε ό,τι δικαιούμαστε, για να ανοίξουμε επιτέλους το δικό μας δρόμο, το δρόμο της ικανοποίησης των αναγκών μας.